του Σπυρίδωνα Μ. Ασημακόπουλου

Στην αρχή τα χρησιμοποιούσαμε σαν βρισιές, αργότερα καθιερώθηκαν σαν το χαρακτηριστικό όνομα του καθενός, μετά  μετατράπηκαν σαν χαρούμενη επικοινωνία γραπτή ή προφορική και σήμερα είναι γλυκές αναμνήσεις.

Αναμνήσεις μιας εποχής γεμάτης ταλαιπωρίες και αγωνίες, γεμάτης όμως με αγάπη, αλληλεγγύη και ανθρωπιά. Αναμνήσεις που στα εβδομήντα μας, μας θυμίζουν ότι κάποτε είμαστε και εμείς ανέμελα παιδιά.

Συναντηθήκαμε και οι τέσσερις σήμερα το πρωί, έστω για λίγο, στο καφενείο και με καμάρι αναφερθήκαμε στα «καλλιτεχνικά» πλέον ονόματα  τα οποία χρησιμοποιούσαμε πριν 

από 60 και πλέον χρόνια. Ίσως οι τρεις από αυτούς να είχαν ξεχάσει τα  ξεχωριστά αυτά ονόματα γιατί το κυνήγημα της καλύτερης ζωής  τους ανάγκασαν να φτάσουν στην άλλη άκρη της γης. Ευτυχώς που ο κόπος τους δεν πήγε χαμένος και σήμερα  απολαμβάνουν  και καμαρώνουν γιατί πράγματι πέτυχαν αυτό που είχαν σαν σκοπό.

Ο ένας μόνο από τους τέσσερις παρέμεινε στην  Ακράτας  ίσως γιατί δεν είχε το κουράγιο να την εγκαταλείψει ή να φοβόταν την ξενιτιά. και δεν ξέχασε ποτέ τον χαρακτηριστικό του όνομα γιατί το χρησιμοποιούσε με τους άλλους συνομηλίκούς τους που ζούσαν εδώ.
Τελικά όμως  όλοι τα θυμούμαστε με αγάπη  και αναπολούμε την εποχή που είμαστε παιδιά τότε που δεν υπήρχαν διαφορές, δεν υπήρχαν πλούσιοι και φτωχοί αλλά μόνο αγάπη και ξενοιασιά.
 

Ακράτα 14 Ιουνίου 2012