29 Μαρτίου 2024
Ανατολική Αιγιαλεία: 14° C
Τόλμησε, μπορείς! Μη λες «Πάλι Καλά» Της Τασίας Ευσταθίου.
17 Απριλίου 2013

Ήταν καλοκαίρι, όταν πρωτάκουσα το Μπουφάν της Χάρλεϋ του Βασίλη Κατσικονούρη από τη φίλη Μαρία. Μου το είπε με μιαν ανάσα απέξω κι ανακατωτά στο κρησφύγετο των Ακρατινών τα Χαλκιάνικα. Μου έκανε εντύπωση η πίστη της στο κείμενο και στα όσα ο νέος και ταλαντούχος θεατρικός συγγραφέας πρεσβεύει μέσα από αυτό.

Εννιά μήνες μετά, στο σανίδι της Αναγέννησης χειροκροτήσαμε μια διαφορετική Μαρία. Τη Μαρία μάνα με την κουρελιασμένη καρδιά, τη Μαρία ακυρωμένη γυναίκα μπροστά στον εύζωνα του Συντάγματος να καταθέτει μνήμες, οργή μέσα από τον παραληρηματικό λόγο της απώλειας. Τη μάνα που θυμάται, ονειρεύεται, θυμώνει με τα «ναι» της υποχώρησης και τα «όχι» που δεν όρθωσε όταν έπρεπε. Μιαν άλλη Μαρία, εκφραστική, ευαίσθητη, δυναμική, εκρηκτική σε ένα ρόλο πρόσκληση.

Όλο αυτό το διάστημα δούλεψε σκληρά για να υποστηρίξει ένα απαιτητικό κείμενο. Απανωτές πρόβες με συνεργάτες που ήθελε, με ανθρώπους που είχαν να της δώσουν πράγματα για να σταθεί στέρεα στο σανίδι και να χαρίσει στο κοινό μια παράσταση που έφερε την προσωπική της σφραγίδα. Η Μαρία έστησε την παράσταση ακριβώς όπως την ονειρευόταν. Μοντέρνα, με σύγχρονο κι επίκαιρο λόγο, μινιμαλιστική, με άποψη ενδυματολογική και σκηνογραφική, προσεγμένη στη λεπτομέρειά της.

Το παράδοξο είναι ότι η ίδια, παρόλο που δεν έχει θεατρική εμπειρία, αναμετρήθηκε με ένα δύσκολο είδος θεάτρου, το μονόλογο. Συνήθως, μονόλογο επιχειρούν οι φτασμένοι- ες ηθοποιοί, παίζοντας αβανταδόρικα με τη μανιέρα τους ένα ρόλο που έχει να πει τόσα πολλά στο κοινό. Κι όμως, η Μαρία τα κατάφερε! Σε μια κατάμεστη Αναγέννηση και τις δύο βραδιές, η πάλαι ποτέ προεδρίνα του Συλλόγου, έδωσε τη δική της επιτυχημένη παράσταση όχι διαβάζοντας πρακτικά συνεδριάσεων αλλά υποδυόμενη τη σύγχρονη μάνα, τη μάνα της διπλανής μας πόρτας, τη μάνα που έχασε το παιδί της γιατί, όπως αρκετοί νέοι, το στένευε τούτος ο τόπος και γιατί δεν άντεχε να πει, όπως οι γονείς του «προχωρώ με το πάλι καλά» στα χείλη.

Μέσα από αυτό το θεατρικό ταξίδι η Μαρία απέδειξε με τον καλύτερο τρόπο την αγάπη της για το θέατρο και την πολυπραγμοσύνη της. Μια παράσταση αφιερωμένη σε όλους εκείνους που καταθέτουν ψυχή στο σανίδι, που κυνηγάνε τα όνειρά τους στηρίζοντας τον τόπο τους και δεν λένε "Πάλι Καλά" σε αυτούς τους δύσκολους καλλικρατικούς καιρούς της ατομικής και συλλογικής παραίτησης.

Η σκηνοθετική καθοδήγηση του Πάνου Κουμπούρα απέπνεε γαλήνη κι ένα υποβόσκοντα δυναμισμό που έτεινε να εκραγεί επί σκηνής, αλλά ισορροπούσε ακροβατώντας ανάμεσα στο κωμικό που κρύβει μέσα του το τραγικό μέχρι την κορύφωση του έργου, τη μεγάλη αποκάλυψη της οικογενειακής συντριβής. Η ζωντανή μουσική υπό τους ήχους του σαξοφώνου του Λούκα Μελή υποβλητική. Μας ταξίδεψε υπέροχα στα χρόνια της νιότης που μας έταζε ότι θα γενούμε άλλοι, αλλά και στα "ναι" της συγκατάβασης, που λίγο ή πολύ όλοι μας έχουμε πει.
Πειστικός βουβός εύζωνας ο Νίκος Αναστασόπουλος. Μαζί με το Σπήλιο Ζιδρόπουλο άξια και ικανά χέρια με καίριες επεμβάσεις στο σκηνικό. Ο φωτισμός από τον Αντρέα Σακελαρίου ανέδειξε το ύφος της παράστασης. Οι κατασκευές από τον Κώστα Νικολάου έκαναν το σκηνικό ιδιαίτερο και ατμοσφαιρικό. Η χρήση βιντεοπροτζέκτορα από το Γιώργο Γιαννακόπουλο μετέφερε τη ροκ ατμόσφαιρα αλλά και εικόνες με πολιτικές και κοινωνικές αιχμές για το σήμερα.
Τόσο η αφίσα όσο και το πρόγραμμα ήταν προσεγμένα, το δε ποίημα του Παναγιώτη Κουμπούρα άφηνε μια γλυκόπικρη γεύση συνειδητοποίησης στο θεατή των όσων εκτυλίσσονται στη σκηνή.
Μια φράση στριφογύριζε στο μυαλό μου, καθώς είχα λουφάξει στο άνετο κάθισμά μου: "Όσο πιο ανυποψίαστοι για το τι θα δουν εισέρχονται οι θεατές στο θεατρικό χώρο, τόσο πιο μεγάλο το σοκ, ένα σοκ, βέβαια καλοδεχούμενο". Έφυγαν όλοι τους με μια καλή κουβέντα και μπουκωμένα από τη συγκίνηση λόγια. Τα δάκρυα δεν έλειψαν από πολλά πρόσωπα.

Τόλμησε, μπορείς! Μη λες «Πάλι Καλά», βολεύει μόνο την εποχή, ήταν σα να μας είπε η Μαρία Οικονομοπούλου σαν άλλη μάνα Ελλάδα. Την ευχαριστούμε. Περιμένουμε τις επόμενες θεατρικές απόπειρες της Μαρίας αλλά και άλλων σχημάτων στο σανίδι του φιλόξενου σε πειραματισμούς ιστορικού συλλόγου του τόπου μας.

Αναστασία Ευσταθίου

Ακράτα, 16 Απριλίου 2013

Χελμός © 2024
Σχεδιασμός, Ανάπτυξη & Φιλοξενία